Kas oleme teel üürnike rahvaks? Võib olla. 2008. aasta eluasemekriisil ja sellele järgnenud majanduslangusel oli palju pikaajalisi tagajärgi ning see võib olla isegi aidanud kaasa meie ühiskonna väärtuste põhjalikule muutumisele. Kuna koduomandi määr langeb, on lihtne süüdistada suurte kulude langust, krediidi kättesaamatust või relvade häbelikke ostjaid, kuid üha enam tundub, et tegemist on ka prioriteetide nihutamisega. Rohkem ameeriklasi kui kunagi varem väidavad, et kodu omamine pole lihtsalt nende plaan.
Nagu hiljuti välja antud USA rahvaloenduse andmed näitab, et oma kodu omab ainult 65% ameeriklastest, mis on madalaim protsent pärast 1995. aastat. 35-aastaste ja vanemate inimeste seas oli see arv ajaloo madalaim - 36,2% (eluaseme vakantsuse uuring hakkas koduomandit korraldama vanuse järgi 1982. aastal).
Noorte kõrgema töötuse määraga (üle 10% ameeriklastest vanuses 20–24 on endiselt töötud) ja ranged majanduslangusejärgsed krediidipiirangud, võib juhtuda, et noortel lihtsalt pole sularaha, kuid kas neil võib olla veel teisigi tegureid, mis takistavad neil kinnisvaramänguga liitumast?
See põnev küsitlus The Washington Posti ja Milleri keskuse korraldatud uuring näitab, et hoiakud koduomandi suhtes on tegelikult muutumas. Heitke pilk viiendale küsimusele, mis käsitleb konkreetselt Ameerika unistuse kontseptsiooni. Aastal 1986 ütles 78% ameeriklastest, et kodu omamine oli “väga” see, kuidas nad Ameerika unistust määratlesid. 2013. aastal nõustus selle väitega vaid 61%.
Kuid 61% ameeriklastest vastas tänapäeval, et American Dreamil oli nende jaoks “tõeline tähendus” (vähem kui 1986%). See tähendab, et kuigi Ameerika unenägu on paljude inimeste jaoks (või vähemalt) väga reaalne kontseptsioon sarnane protsent meie ühiskonnast), pole koduomand enam selle kontseptsiooni oluline osa.
Miks see juhtub? Kahtlemata muutis eluasemekriis palju suhtumist kinnisvara kui investeeringu kunagise kindla maine kujundamisse, kuid see on midagi enamat. Kallimad linnad tähendavad seda, et suured linnarahvastikud pigem rentivad kui ei osta ja suur osa mööduva eluviisiga noorte elanikkonnast vajab rentimise paindlikkust. Ja kõigi sotsiaalsete suundumuste korral muutub üürimine üha tavalisemaks ja seetõttu veelgi levinumaks.